Ga naar de inhoud

Blog

Deze blog van Koos van Leeuwen uit Groningen gaat over actuele internationale ontwikkelingen en politiek. De bijwerkfrequentie kan variëren. Van meerdere keren per dag tot wekelijks. Of iets er tussenin. Afhankelijk van de actualiteit. Mijn oogmerk is om zowel te analyseren als te pogen concrete stappen te beschrijven die naar mening zouden moeten worden gezet of juist niet. Mijn levensmotto is immers: met het hoofd in de wolken of er af en toe zelfs bovenuit, maar tegelijk met beide voeten stevig op de grond. Mijn bronnen zijn dagelijks de New York Times, Bloomberg, Asharq-al-awsat, The Long War Journal, Neue Zürcher Zeitung, The Washington Post, A Voice From The Shadows, naast een batterij Nederlandse en Vlaamse kranten,  en in een minder hoge frequentie een hele reeks andere publicaties in het Nederlands, Engels of Duits. Onderliggende feiten haal ik vooral uit Wikipedia (in de drie talen), het CIA Factbook en de Fischer Welt Almanach, alsmede, minder frequent uit een hele reeks andere publicaties. Doorgaans check ik in tenminste twee bronnen een onderliggend feit.

De werelddelen.

Afrika, zonder Arabisch Noord-Afrika. Weinig van wat hier gebeurt heeft naar mijn mening veel invloed op de dagelijkse wereldpolitiek. Behalve dan de gebeurtenissen in Somalie, Nigeria, Mali en Soedan, waar nogal wat terreurbewegingen actief zijn. Ik zal het niet heel frequent behandelen.

Zuid- en Midden-Amerika. De gebeurtenissen in Venezuela en op Cuba zullen naar mijn mening in de komende periode de meeste aandacht vragen.

Australië en Oceanië. Ik zal ze voorlopig weinig of niet behandelen.

Europa. De tegenstelling tussen Noord- en Zuid-Europa en de tegenstelling tussen West- en Oost-Europa zullen het nieuws vaak domineren.  Brexit. Rusland.

Noord-Amerika. De V.S. kent een turbulente periode. Het zal met regelmaat aan de orde komen.

Azië. De opkomst van China, Pakistan, Noord-Korea zullen de aandachtstrekkers zijn.

Midden-Oosten, inclusief Noord-Afrika, Iran, Turkije. Israel en Palestina. Een gebied met veel ontwikkelingen, zal regelmatig behandeld worden.

De stijl.

De bedoeling is om iets toe te voegen aan de informatie van anderen. Inhoudelijk, maar zeker qua visie. De lezer moet wel van allerlei algemene informatie op de hoogte zijn. Ik ga niet uitleggen wat de VN is of de Veiligheidsraad. Ook niet wat de Brexit is of de EU. Maar als ik bijvoorbeeld Turkmenistan behandel, dan komt er uiteraard wel een uitleg bij wat voor land dat is. Ik veronderstel dan dat er maar weinig mensen zijn die over Turkmenistan een betoog kunnen houden. Een door mij niet uitgelegd begrip is gemakkelijk bij Wikipedia te Googelen. Ik zal deze site waarschijnlijk niet dagelijks bijhouden, hopelijk wel met enige regelmaat.

Donderdag 6 september 2018.

Vanmorgen in de New York Times (NYT), het anonieme artikel, dat een senior binnen de staf van het Witte Huis van president Trump meldt, dat bij die staf wordt gepoogd de ergste fouten van Trump te corrigeren of te voorkomen, maar dat dat niet altijd lukt. Trump wordt dus vanuit zijn eigen kring gesaboteerd!! De schrijver van het stuk geeft in feite dezelfde reden die ook Comey, McCann, Woodward en anderen gaven en gegeven hebben: er is in de V.S.  een hogere loyaliteit dan die aan de President, namelijk die aan de Amerikaanse Grondwet. Iedere politicus en ambtenaar in de V.S. zweert namelijk trouw aan de Grondwet en niet aan de President. Dat was en is ook altijd in Nederland zo. Niemand zweert trouw aan de Koning, de regering en zelfs niet aan het parlement en dat moet al het geval zijn sinds het Plakkaat van Verlatinghe uit 1581. Niet per ongeluk heeft Obama, toen hij Nederland als President van de V.S. bezocht, ook een bezoek gebracht aan ons Nationaal Archief, om daar dat Plakkaat van Verlatinghe te bekijken. Op die tekst is namelijk ook de Amerikaanse onafhankelijkheidsverklaring gebaseerd geweest, wel tweehonderd jaar later. Ik heb zelf als Rijksambtenaar ook de Ambtseed afgelegd, in 1967, waarin ik trouw heb gezworen aan de Grondwet. Er is in Amerika, maar ook in Europa veel ophef over deze ‘mol’. Wie Is De Mol in het echt dus.

Sommigen vragen zich af of het NYT-artikel wel echt van een senior-persoon binnen het Witte Huis is. Maar ik twijfel daar niet aan. Het is me al veel eerder opgevallen dat de Amerikaanse Staat dingen doet, waarvan ik me niet kan voorstellen dat die de goedkeuring van Trump hebben gehad. Zoals de beslissing om 60 Russen uit te wijzen naar aanleiding van de bevinding van de Britten dat de Russen achter de moord(poging) met dat vreselijke gifgas zitten. Dat aantal van 60 was hoger dan de hele EU aan Russen heeft uitgewezen heeft, terwijl het toch echt om een Brits en niet om een Amerikaans probleem ging en Trump een vriend van de Russen was en is en juist veel kritiek op May had. Wie oplet merkt dat Trump vaak iets heel anders zegt, soms zelfs het tegendeel, dan wat er in werkelijkheid door de Amerikanen wordt uitgevoerd. Er is inderdaad een soort interne opstand aan de gang.

Het congres grijpt niet in. De Democraten niet, omdat ze in de eerste plaats een minderheid in beide Huizen hebben, maar bovendien omdat ze geen voer aan de Republikeinen willen geven, dat de Democraten het niet om de zaak gaat, maar vooral om de Republikeinse president af te zetten. De Republikeinen doen ook niets, omdat ze niet aan de vooravond van verkiezingen in november 2018, met een verdeeld huis aan die verkiezingen willen meedoen. Verdeeld opereren op verkiezingspad, geeft geheid verlies bij de verkiezingen en dat willen ze uiteraard niet. Dus de enige oppositie tegen Trump komt niet van de volksvertegenwoordiging maar van binnenuit.

Men probeert te achterhalen wie de schrijver zou kunnen zijn. Dat lijkt me lastig. Het gaat dan om taalgebruik. Het stuk bevat ook apart woordgebruik, maar of dat voldoende is… Ik betwijfel het. Zo meldt schrijver iets in de trant van: ” Het Amerikaanse publiek kan gerust zijn, want er zijn (in het Witte Huis) ook volwassenen aanwezig. ” There are adults in the room.”

Voor alle helderheid wil ik nog wel even melden, dat ik niet tot de mensen hoor die tegen alles is wat door Trump of de huidige Amerikaanse regering is besloten. Ik vind zelfs dat er ook juist heel goede beslissingen tussen zitten. Waar ik wel problemen mee heb is met de onberekenbaarheid van deze President. Binnen 24 uur kan zijn standpunt radicaal omgekeerd zijn. En niet alles wat hij zegt lijkt even goed doordacht te zijn, om het maar eens vriendelijk  te zeggen. En als ik iets belangrijk vind, is het betrouwbaarheid. Daar heb ik vele vellen vol over geschreven. En aan dat criterium voldoet helaas Trump totaal niet, volgens mij.

Woensdag 18 juli 2018.

Het verzoek van president Trump aan Putin in Helsinki, afgelopen maandag, heeft veel stof doen opwaaien. Van de New York Times en The Washington Post, maar ook van andere media zoals het uiterst rechtse Foxnews, zo ongeveer de enige Trump-ondersteunde krant die er nog is, lees ik vele analyses en commentaren. Ze zijn allemaal meer of minder kritisch over Trump en zijn presentatie daar. Zelfs Foxnews was voor hun doen behoorlijk negatief en kritisch over Trump. Ik heb ook grote delen van de letterlijke transcriptie van zijn woorden gelezen, alsmede van die van zijn vragenstellers. Dat laatste heb ik het liefste: dan kan ik zelf oordelen en ben ik niet afhankelijk van wat anderen zeggen en schrijven. Al eerder is me bij letterlijke transcripties van de woorden van Trump opgevallen wat een slordige spreker hij is. Zijn zinnen, zekere de langere, lopen bijna allemaal uit de rails. Alleen de allerkortste zinnen, als ze niet meer dan enkele woorden bevatten, zijn wel eens af. Hij antwoord heel vaak niet op de gestelde vraag, maar dat doen vrijwel alle regeringsleiders. Ik heb me vaak afgevraagd waarom al die ‘leiders’ daar toch steeds mee wegkomen. Je stelt een vraag en je krijgt gewoon geen antwoord en je laat het dan daarbij. Als het al tijdens de vragenstellerij zelf niet kan, dan zou ik bij ongeacht welke leider, daar dan achteraf een venijnig stukje over schrijven. En dan uiteraard niet alleen over de vragen waarop ik zelf geen antwoord kreeg, maar ook over die van mijn collega’s, die net zo goed geen antwoord kregen op hun vragen.

Uit vele bronnen weten wij al dat Trump de door zijn medewerkers aangereikte stukken ter voorbereiding van een ontmoeting of bijeenkomst niet leest. Daaronder zit het dagelijkse memo dat hij krijgt over de veiligheidssituatie van de V.S. Medewerkers reageren daar op door die berichten steeds korter te maken, liefst te beperken tot een A4-tje, maar ook die zou hij niet lezen. Ter voorbereiding op zijn gesprek met Putin zou hij een document van rond de 100 pagina’s gekregen hebben, maar dat is dan helemaal paarlen voor de zwijnen werpen: hij leest het niet, want hij weet het al. Hij leest deze berichten niet alleen niet, maar hij heeft dan hoogstwaarschijnlijk zijn leven lang al niet veel gelezen. Wie niet veel heeft gelezen, is uiteraard ook zelf niet erg begaafd met het bouwen van logische, complete  en duidelijke zinnen. Het is in dit verband verrassend dat zijn Twitterberichten dan doorgaans weer wel sluitende zinnen bevatten. Dat moet haast wel betekenen dat iemand dat voor hem doet. Hij roept wat hij verteld wil hebben en iemand zet dat om in een een nette zin. Hetzelfde geldt voor zijn tevoren vastgestelde toespraken. Ook die zijn door iemand anders gemaakt, op basis van zijn berichten, en omgezet in nette en complete zinnen, die hij vervolgens voorleest. Dat Amerikaanse presidenten (en alle andere leiders) door iemand anders hun speeches laten schrijven is algemeen bekend en dat doet Trump zonder twijfel ook.

Nu ik vind mezelf tamelijk rechts in politiek opzicht, maar nu ook weer niet extreem rechts. Ik vond en vind ook niet alles dat Trump doet fout. Ik vond en vind het juist dat hij bij de NAVO-landen erop aandringt hun defensie-uitgaven te verhogen. Dat hebben zo ongeveer alle voorgaande presidenten ook gedaan, doorgaans met weinig succes. Dus dat hij nu een andere toon aanslaat kan ik – vanuit Amerikaans standpunt bezien – ook wel billijken. Maar toen hij meteen van 2% van het BNP naar 4% van het BNP als eis ging begreep ik dat weer totaal niet. Als een grote economie als Duitsland naar 4% van zijn BNP als defensiebudget zou gaan wordt zijn defensiebegroting groter dan die van Rusland en even groot als die van China. Daar zit nou echt niemand op te wachten en zeker de Duitsers niet. Nog los van de vraag waar Duitsland die duizenden militaire hospitalen en verkenningsvliegtuigen zou moeten neerzetten. Want oorlogstuig dat echt kan schieten wil Duitsland helemaal niet. Wie 4% voor Europa eist weet niet waar hij het over heeft. Ik twijfel al langer aan de intelligentie van Trump, zowel qua taal (kan geen enkele zin langer dan vijf woorden maken) als qua rekenen (4%-voorbeeld). Toch ben ik niet tegen Trump. Tenslotte is niemand volmaakt en dus ook Trump niet. Het opzeggen van de overeenkomst met Iran vind ik dan weer wel juist. Het had nooit gemaakt moeten worden. Het heeft Iran de gelegenheid gegeven om zich te bemoeien met een heel groot gebied om het eigen land heen: met Syrië, Irak, Qatar, Yemen, Libanon en Israel.  Allemaal destructieve acties om die hele wereld te destabiliseren. Iran voor de Iraniërs lijkt me een prima idee. Door dat contract nu op te zeggen krijgt Iran het moeilijk en steeds moeilijker om al zijn buitenlandse acties te blijven ondersteunen. Daar kan alleen maar ieder buurland beter van worden. En uiteindelijk de Iraniërs ook. Het opzeggen van het klimaatverdrag had voor mij niet gehoeven en die handelsoorlog ook niet. Wel zouden de Amerikanen hebben kunnen proberen betere onderhandelingsvoorwaarden te krijgen. Iedere nieuwe regering heeft voor mij het recht om anders naar de wereld te kijken dan de vorige regering. Maar moet ook overeenkomsten uit het verleden in principe eerbiedigen of anders netjes tijdig opzeggen. Dat gaat mij allemaal te wild.

 

Maandag 26 februari 2018.

De beste analytisch van internationale politiek vind ik de volgende mensen:

Eenzaam bovenaan staat Amir Taheri, van Asharq-al-Awsat. Schitterende analyses, altijd gebaseerd op controleerbare historische feiten uit het verre zowel als het meer recente verleden en verpakt in voortreffelijk en creatief Engels.

Van hetzelfde medium is ook Eyad Abu Shakru een prima analyticus en schrijver.

Net als Amir Taheri is ook Abdulrahman Al Rashed een voormalige hoofdredacteur van Asharq- al – Awsat, en hij geeft ook regelmatig internationale analyses ten beste, maar toch stukken minder goed en ook met minder goed Engels dan de twee eerste. Ik heb intussen de neiging zijn stukken maar over te slaan.

Van FDD (Federation for the Defense of Democracies)  met The Long War Journal vind ik Thoma Joscelyn de beste, hoewel Bill Roggio er ook wel mag zijn. Wat mij bij Thomas Joscelyn het meeste opvalt is zijn fabelachtige kennis van een eindeloze reeks mensen-met-moeilijke-namen uit vooral de Arabische wereld en omgeving. Hij kent zo ongeveer alle terroristen en hun gehele cv uit het hoofd. Op basis van vorig gedrag voorspelt hij het toekomstige gedrag van individuen en terroristische organisaties. Geschiedenis en politiek zijn natuurlijk altijd mensenwerk, en als je de mensen kent en goed kunt analyseren dan heb je ook een goede analyse over wat je te wachten staat. Het heeft een tijd geduurd voordat ik doorhad dat deze Thomas een soort vaste gast is van het Amerikaanse Congres. Hij mag daar regelmatig weer eens zijn analyse ten beste geven over wat Amerika te wachten staat en zou moeten doen, als het over terrorisme gaat.

Donderdag 10 mei 2018.

De afgelopen nacht de heftigste militaire uitbarsting met Israel sinds de oorlog van 1973, volgens alle commentatoren. Na een aanval, volgens Israel dan, van 20 Iraanse raketten op Israel, waarbij er slechts 4 Israel bereikt zouden hebben, maar die werden opgevangen en nooit de grond bereikten. In Israel werd er niemand gewond en niets beschadigd.

Bijgaand kaartje is van de IDF (Israel Defence Forces) van vandaag:

Volgens Liberman (Israelisch Minister van Defensie) werden vrijwel alle Iraanse militaire centra in Syrië verwoest. ‘Wie ons regen bezorgt, bezorgen wij een overstroming.’ Het is opmerkelijk dat alle media die ik vanmorgen heb geraadpleegd, Israëlische, westerse en Arabische, zelfs voor een keer Russia Today, melden dat Israel reageerde op een Iraanse aanval. Iran dat dus begon. Het enige medium dat in het midden liet wie begon was het Chinese staatspersbureau  Xinhuanet. Dat beweerde overigens ook niet dat Israel begonnen was, maar liet in hun bewoording zorgvuldig in het midden wie de veroorzaker was.

 

Woensdag 22 februari 2018.

Afgelopen week viel me een foto erg op. Uit Oost-Europa, mogelijk Polen, gegeven de vlag.

Waar deed die foto me nou toch aan denken? Aan een plaatje uit de film Battle of the Bulge, dat ik niet zo snel kon vinden. Maar een soortgelijk plaatje vond ik wel snel:

De geschiedenis herhaalt zich dus toch. Maar nooit precies hetzelfde, hoop ik toch.

Zondag 11 februari 2018.

De escalatie tussen Israel en Syrië en Iran voorspelt niet veel goeds. In de start van mijn boek over Jan Pieterszoon Coen legt de schrijver uit dat Coen zijn hele leven (1587 – 1629) niets dan oorlog heeft meegemaakt. Voor hem was oorlog de normale gang van zaken. Vrede heeft hij nooit geen gekend. Allereerst de Tachtigjarige Oorlog. Zelfs het Twaalfjarig Bestand (1609 – 1621) dat hij helemaal meemaakte, gold niet buiten het huidige Nederland en er werd volop gestreden tussen Nederlanders en vooral Spanjaarden in de rest van de wereld, zoals Afrika en Azië waar Coen nu eenmaal als gevolg van zijn beroep ook was. Dat is direct al ontluisterend en verrassend. Wij denken immers dat vrede de normale toestand is en oorlog de uitzondering.

Maandag 4 februari 2018.

Er hangt een oorlog in de lucht. En misschien wel twee oorlogen. Ik voel het en ik analyseer het aan de hand van de uitspraken van de diverse verantwoordelijken. En de enige reden dat hij (of ze) nog niet is (zijn) uitgebarsten is: de komende Olympische Spelen in Zuid-Korea van 9 tot en met 25 februari 2018. De eerste mogelijkheid ligt, zoals zo vaak helaas, in het Midden-Oosten. Iran neemt steeds meer bezit van Irak, Libanon, Syrië en Jemen, hetzij met eigen mensen dan wel met zogenaamde proxy’s : o.a. Hezbollah en de Houthi’s. Israel voelt zich daardoor bedreigd. Meerdere verantwoordelijke Israëliërs en columnisten delen de conclusie dat Israel dat niet langer kan tolereren.  In Gaza ligt grote onrust direct onder de oppervlakte zeker nu de V.S. hun hulpbijdragen hebben afgeschaft en de situatie daar elke dag erger wordt.

Noord-Korea is de tweede grote kanshebber. Meerdere Amerikanen, niet alleen Trump, maar ook veel anderen buiten zijn regering, verklaren dat Noord-Korea ‘binnen enkele maanden’ in staat zal zijn de V.S. met een raket met atoombom te bereiken. Eén specialist had het inmiddels over maximaal 5 maanden. Ik kan me niet voorstellen dat de V.S. en zelfs niet speciaal Trump, maar zeker ook Trump niet, dat zullen toestaan. Dat het gevolg van een aanval op Noord-Korea is dat ook vele honderdduizenden of wellicht zelfs miljoenen Zuid-Koreanen zullen sneuvelen kan geen doorslaggevend argument tegen een oorlog zijn. Wat hebben de Amerikanen liever: een miljoen dode Amerikanen of een miljoen dode (Zuid-)Koreanen? Dat de Zuid-Koreanen mordicus tegen een Amerikaanse aanval zullen zijn ligt voor de hand. Maar of dat genoeg reden is om een miljoen dode Amerikanen te riskeren? Wie het weet mag het zeggen. Ik houd mijn hart vast.

Ik hoop vurig dat ik bij beide scenario’s een vreedzame mogelijkheid over het hoofd zie.

Woensdag 1 februari 2018.

Wat alle media die ik lees gemist hebben uit de State of the Union van Trump, is zijn mededeling dat voortaan uitsluitend nog Amerikaans geld zal gaan naar vrienden van Amerika en niet langer naar zijn vijanden. Een volkomen logisch standpunt, volgens mij. Waarom zou je je vijanden, die niets liever zien dat je totale vernietiging of ten minste je uitschakeling, gaan betalen? Dat laatste standpunt, kennelijk gehuldigd door Obama en een reeks voorgangers, heb ik altijd merkwaardig gevonden. Ik geloof niet in het eeuwig goede van mensen. Ik geloof wel dat er mensen en dictators  zijn, onder alle rassen en in alle werelddelen, die alleen het slechte voorhebben met anderen. Hitler, Stalin en een hele batterij andere despoten waren er altijd al en zijn er vandaag de dag nog steeds een xze zullen er altijd blijven en opstaan als ze de kans krijgen. Als ze de kans krijgen doen ze heel slechte dingen. Daar moet je je volgens mij tegen wapenen.

Dinsdag 31 januari 2018.

Dagen na het voorgaande bericht bleken er negen landen te zijn die hun bijdrage aan de UNRWA hebben vervroegd. Daaronder zijn dan weer niet de Arabische landen, van wie je dat toch als eerste zou verwachten. Deze landen betalen samen sowieso niet meer dan een procent of 5 voor dit project voor Palestijnse vluchtelingen. Wie dit snapt mag het me uitleggen. Een andere zaak was nog waarom Palestijnse vluchtelingen als enige van alle vluchtelingen op de wereld, dankzij de UNRWA, de vluchtelingenstatus houden bij alle generaties die nog moeten komen. Van de miljoenen huidige Palestijnse vluchtelingen zijn er niet meer dan enkele tienduizenden nog in leven, die in 1948 vluchteling werden. Alle andere kinderen, kleinkinderen en volgende generaties van alle overige  vluchtelingen in de wereld, worden verder overal ter wereld geacht een eigen bestaan op te bouwen in hun nieuwe land. Dit is blijkbaar nu ook de Amerikanen opgevallen en willen dit ook ter discussie stellen. Je kunt mensen toch niet voor een oneindig aantal generaties die er geweest zijn én nog moeten komen hulpbehoevend blijven verklaren. Of zie ik nu iets over het hoofd?

Vrijdag 26 januari 2018.

Vanmorgen las ik op de NOS-app meerdere artikelen over de recente avonturen van onze Ministers Kaag en Zijlstra met de Tweede Kamer. Minister Kaag blijkt een oud-medewerker van de UNRWA te zijn en getrouwd met een Palestijn. Direct na een overleg met de betreffende Kamercommissie – aldus de NOS – maakte ze 13 miljoen euro over aan de UNRWA, zonder dat ze het daarover met de Kamer gehad had. Op zichzelf is er niets mis mee dat je ex-medewerker van de UNRWA bent en ook niet dat je getrouwd bent met een Palestijn, maar je hoeft je dan natuurlijk niet lang af te vragen waar haar sympathie ligt. Ook dat is nog geen probleem, als je juist dan er maar voor zorgt dat niemand je van partijdigheid kan beschuldigen. Voor je het weet heb je de schijn tegen. Drie coalitiepartners (VVD, CU en CDA) hadden die problemen er wel mee, alleen de vierde partij, D66, had er geen probleem mee. Maar D66 is dan ook de partij van mevrouw Kaag. Nu moet je dus gaan uitkijken. Het is een interessante kwestie en nog boeiender is nu hoe het dan verder gaat. Het interessantste is wel dat ik deze kwestie verder nergens in de Nederlandse pers heb kunnen vinden. Terwijl ik toch – doorgaans zelfs meerdere keren per dag – de Volkskrant, Trouw, de Telegraaf, Elseviers Weekblad, rtl-nieuws, nu.nl, Tubantia en de Gelderlander volg. En minder frequent ook andere Nederlandse bladen. En geen van alle vond dit een interessante discussie. Alleen de NOS. Zo’n eenzijdige berichtgeving kom ik vrijwel nooit tegen. Eerder is het zo, dat zodra er iemand ergens een wind laat, ze het allemaal, in verschillende bewoordingen, melden. Het maakt het onderwerp voor mij alleen nog maar interessanter, hoewel erg lastig zal zijn om het te volgen, als het blijkbaar doelbewust door vrijwel allemaal wordt doodgezwegen.

Donderdag 18 januari 2018.

De Amerikanen zullen in Syrië blijven en zullen er een soort grenswacht gaan oprichten en trainen voor het gebied ten oosten van de Eufraat. Het lijkt me een buitengewoon verstandig besluit van de Amerikanen om in Syrië te blijven. Na hun vertrek zou het gebied vrijwel zeker worden overgenomen door hetzij de Russen, dan wel de Iraniërs. Alleen al door je aanwezigheid verklein je het gebied dat door Russen en Iraniërs wordt ingenomen en dat is altijd beter dan er niet te zijn. Doe er, als je er toch bent, dan ook iets nuttigs. Dat laatste is een stuk lastiger.  Want er zijn ook nog Turken en er is nog Assad met zijn leger. En je moet nog rekening houden met de Israëliërs. Je kunt het er gewoon haast geen verstandig politiek bedrijven, want de situatie is er wel erg complex. Maar terugtrekken is in elk geval geen goed idee.

Woensdag 17 januari 2018.

Het achterhouden van 65 miljoen dollar voor de UNRWA , de hulporganisatie voor Palestijnse vluchtelingen door de V.S., is in het nieuws. Ik heb me daar eens in verdiept. Wat me bij het Israelisch-Palestijnse probleem zo vaak is opgevallen is dat ze beide hun eigen gelijk lijken te hebben, ook als je het leest. Als je kennis neemt van het Israëlische standpunt dan vind ik daar altijd heel veel waarheid in zitten en er ook veel voor te voelen. Als ik vervolgens over hetzelfde probleem belicht zie worden vanuit de visie van de Palestijnen, is er ook veel voor te zeggen. Ze kunnen niet evenveel gelijk hebben. Alleen al die VN-resolutie van na 1967 die verschillende vertalingen blijkt te hebben. De ene vertaling gaat over ‘de bezette gebieden‘ die door Israel ontruimd zouden moeten worden, dan zijn het dus alle bezette gebieden, een andere vertaling stelt dan dat Israel ‘bezette gebieden‘ moet ontruimen en dan zijn het dus sommige bezette gebieden.  Dus wellicht heb ik voor het volgende betoog niet genoeg naar beide zijden gekeken.

Ik heb begrepen dat er twee vluchtelingenorganisaties van de VN zijn. De oudste is de genoemde UNRWA., opgericht in 1949, kort na de stichting van de staat Israel.  De andere is de UNHCR, het Hoge Commissariaat voor Vluchtelingen. Ik was altijd al geobsedeerd door het begrip ‘Hoge’ in combinatie met vluchtelingen. Wat is er dan Hoog aan? De UNCHR werd opgericht in december 1950 en is van toepassing op alle andere vluchtelingen ter wereld behalve dan de Palestijnse. Beide organisaties worden betaald door vrijwillige bijdragen van aangesloten landen.  Er zit belangrijke verschillen tussen tussen beide VN- organisaties. Bij de UNHCR gaat het om grofweg tien keer zo veel vluchtelingen als bij de UNRWA. Bij de UNCR (niet-Palestijnse vluchtelingen) gaat het om het helpen, onderbrengen leveren van voedsel en medische zorg, voor mensen die gevlucht zijn voor geweld en om andere redenen en nadrukkelijk niet om hun nazaten, die na de het vluchten geboren zijn. Bij de UNRWA, voor de Palestijnse vluchtelingen gaat ook om alle nazaten, zelfs voor een onbeperkt aantal generaties. Dat betekent onder meer dat er bij de oprichting van de UNRWA in 1949 700.000 Palestijnse vluchtelingen en tegenwoordig  in de orde van vier miljoen. Indien ongewijzigd hebben steeds meer mensen recht op hulp van deze organisatie. Niet alleen in de Palestijnse gebieden en Israel, maar ook in alle omringende landen.  Voor de vier miljoen tegenwoordige Palestijnse ‘vluchtelingen’ voor wie de UNRWA zorgt, zijn ruim 30.000 medewerkers in dienst. Voor de grofweg 40 miljoen overige vluchtelingen zijn ruim 10.000 medewerkers beschikbaar.  Alle omringende landen, ik meen met uitzondering van Jordanië, hebben het onmogelijk gemaakt voor Palestijnen om aan hen het staatsburgerschap te verlenen. Zo blijven deze mensen en al hun nazaten tot in lengte van dagen ook de status van vluchteling houden, voor eeuwig door de wereldgemeenschap betaald. Die landen vinden dan ook dat al die mensen het recht hebben en moeten houden om naar Palestina terug te keren. In de bezette gebieden wordt met het UNWRA-geld onder andere ook een groot deel van het onderwijs voor de kinderen verzorgd. Al vaker werd daarbij in de gebruikte leerboekjes de ‘Israëlische vijand’ of zelfs joden in het algemeen, in de meest vreselijke bewoordingen neergezet. De leider van het project beweert daarvan dat, zodra het zich weer voordoet, dit wordt bestreden. De Amerikanen betalen ongeveer eenderde van alle kosten. De Amerikanen vinden dat de UNRWA moet worden hervormd. Daar is wel iets voor te zeggen, vanuit Amerikaans perspectief bezien. Per vluchteling zijn er bij de Palestijnen wel 30x zoveel mensen in dienst. Dat kan wel wat minder. Het is ook de vraag of je ten eeuwige dagen mensen de vluchtelingenstatus moet laten houden, van generatie op generatie. De werkloosheid bij Palestijnen behoort tot de hoogste van de wereld. Elke prikkel om voor zichzelf op te komen wordt deze mensen ontnomen. Het is nog heel wat, dat er nog zoveel mensen blijken te werken voor de kost. Het inhouden van voorlopig 65 miljoen dollar voor de UNRWA is bedoeld om de organisatie te veranderen en ervoor te zorgen dat andere landen meer gaan bijdragen. Maar daar is dus vanuit het Palestijnse / Arabische perspectief bezien, ook wel iets op af te dingen. Maar het korten met die 65 miljoen moet ongetwijfeld voor de Palestijnen consequenties hebben, tenzij andere landen bijspringen.

Zondag 14 januari 2018.

Gisteren nog Iran besproken en toevallig komt Xinhuanet met een korte reportage over nieuw toeristengebied in Iran: ‘on the Maranjab desert in Isfahan province.’.  Het wordt uitgebeeld met een foto:

Zaterdag 13 januari 2018.

Vanmorgen een internationale analyse  in Asharq-al-Awsat zoals ik die nog niet eerder zag. De analist had het eerst over pestkoppen op school en op het werk. Dat zijn mensen die door voortdurend pestgedrag anderen tot wanhoop brengen en soms zelfs tot zelfmoord. Deze pestkoppen moeten uiteraard worden aangepakt want ze brengen aan anderen heel veel schade toe. Het probleem is uiteraard de vraag wat het meest effectief is. Je kunt natuurlijk de pestkop vriendelijk en in diplomatentaal aanspreken en hem wijzen op zijn slechte gedrag en zonder er verder consequenties aan te verbinden. Je weet dan vrijwel 100% zeker dat dat helemaal niets zal helpen. Zonder consequenties gaat de pestkop gewoon door en weet ook steeds weer nieuwe slachtoffers te vinden. Je moet juist de pestkop met consquenties dreigen (van school verwijderen, overplaatsen op het werk, degradatie of zelfs eventueel ontslag) en als hij toch in herhaling vervalt het dreigement ook echt uitvoeren. Dat is het enige dat echt helpt.

Nu heb je pestkoppen ook in de internationale diplomatie. Noord-Korea en Iran zijn goede voorbeelden, maar iedereen kan zelf nog meer voorbeelden noemen. De diplomatieke wijze om daarmee om te gaan is, om achter de schermen en buiten de openbaarheid om, de pestkop aanspreken en er vervolgens ook geen consequenties aan verbinden. Diplomatie buiten de openbaarheid die vervolgens tot openbare consequenties zal voeren is uiteraard niet mogelijk. Dat zal niemand begrijpen. Het is daarom wellicht niet zo slecht zoals Trump het doet: de pestkop in het openbaar aanspreken op het slechte van zijn gedrag en dat vervolgens voorzien van consequenties als dat gedrag niet verandert. Trump spreekt de ander aan in de taal die hij begrijpt. Ook deze weg is natuurlijk niet zonder risico. Je moet je dan vroeg of laat wel aan de door jezelf genoemde consequenties houden. Anders wordt alles dat je zegt ongeloofwaardig en zijn het slechts loze woorden. Daar zal dan niemand zich meer wat van aantrekken.

De jongste uiting van Trump over Iran is nu in een volgende fase gekomen. Trump waarschuwt voor de laatste maal. De overeenkomst met Iran, waarvan ook Europa, Rusland en China deel van uitmaken, moet binnen 120 dagen naar de zin van Trump worden gewijzigd, of anders trekken de V.S. zich terug uit dat akkoord. Diplomatie binnen 120 dagen tussen deze deelnemers. Het lijkt me heel erg uitgesloten. Maar het zich terugtrekken uit het pact wordt uiteraard gevolgd door nieuwe sancties en handelsembargo. Om van erger maar te zwijgen. Nieuwe embargo’s zullen zeker door de Iraanse oppositie worden toegejuicht, want dat vermindert de mogelijkheid van de Ayatolla’s om hun buitenlandse avonturen voort te zetten. Maar wat daar nou van terecht moet komen?

Zoals met alles is voor de aanpak van Trump wel iets te zeggen, maar ook genoeg tegenin te brengen.

Donderdag 11 januari 2018.

Eindelijk, voor het eerst in maanden, een analyse van de voortgang van de oorloog in Jemen, tussen de extremistische en sjiitische Houthi’s  en de ‘Coalitie’ onder leiding van Saoedi-Arabie. En wel in The Long War Journal, terwijl ik zoiets eerder had verwacht in Asarqh-al- Awsat, doorgaans toch de spreekbuis van de Saoediërs.  En inderdaad lijkt het dan eindelijk voor de Coalitie de goede kant op te gaan, als deze analyse klopt. En ook de strategie die de coalitie volgt lijkt me wel logisch.
Men maakt het zichzelf dan ook niet makkelijk.  De hoofdrichting van hun offensief gaat langs de onherbergzame noordgrens. Dat is uiteraard om de lancering van raketten van daar uit naar Saoedi-Arabie tegen te gaan.  De andere hoofdrichting gaat langs de kust van de Rode Zee richting de haven van Hodeida. Dat is de belangrijkste haven voor hulpgoederen aan de noodlijdende Jemenitische bevolking die nog onder de Houthi’s leeft. Over die laatste beweging heb ik wel meer berichten gelezen, maar een totaal overzicht van die oorlog met kaartje erbij had ik de laatste jaren nog nergens gezien. Wie de details wil weten moet even naar de website van The Long War Journal gaan.

Dinsdag 9 januari 2018.

De Franse president Macron is op bezoek in China. Bijgaand plaatje, afkomstig van Xinhuanet spreek wat mij betreft boekdelen:

Vanmorgen bezocht ik eens voor het eerst uitgebreid Bloomberg. Wat ik erg sympathiek van deze website en hun analisten is dat je onder elk artikel het e-mailadres vindt van de schrijver én van de verantwoordelijke uitgever. Zo kun je desgewenst meteen je commentaar kwijt op het juiste adres. Dat moet je eens bij Elsevier, de Telegraaf of willekeurig welke andere Nederlandse krant proberen. Dan worden er louter barricades opgeworpen en kun je niemand bereiken. Als je wel na een omweg iemand bereikt krijg je doorgaans geen enkele reactie, zodat je nog altijd niet weet en nooit zulke weten of je bericht ook echt bij de bedoelde persoon is aangekomen. Wat een beeld van verschil.

Maandag 8 januari 2018.

Vanaf vandaag ook – bij wijze van proef – ook een vast bezoek van mij aan Xinhuanet. Dit soort propagandasites, waarvan ik er dagelijks een aantal bezoek, geven weliswaar een gekleurd beeld van de wereld, maar meerdere kleuren door elkaar geven dan toch informatie. Vooral als er eentje is die een nieuwsitem helemaal niet meldt en de andere wel. Of de Chinezen echt iets toevoegen moet later blijken. Dit type site heeft bovendien als voordeel dat ze gratis zijn.

Het Chinese leger aan het oefenen.

Zondag 7 januari 2018.

Gisteren meldde Donald Trump dat hij een ‘zeer stabiel en geniaal persoon’ zou zijn. Dit naar aanleiding van het boek van Wolff over zijn gang naar de macht. Velen zouden hem geen intellectueel vinden en instabiel, dus onberekenbaar, volgens Wolff. Dat gaf me aanleiding om het cv van Donald Trump te leggen naast de criteria die ik altijd heb gehanteerd voor het selecteren van academici. Dat ging, zoals u op deze website uitgebreid kunt lezen, altijd uitsluitend op basis van persoonlijkheidscriteria ofwel karaktereigenschappen, en nooit over de vakinhoud. Dat was zaak van zijn of haar directe chef.  Die selectie was een heel sterke voorspeller van later succes en voorkwam aan de andere kant dat we nooit iemand hebben aangenomen (van rond de duizend academici), die vroegtijdig het pand weer moesten verlaten. En dat terwijl voorgaande selecties, vooral op de vakinhoud en of het al dan niet klikte met zijn of haar baas ging, juist vrij vaak tot mislukkingen leidden en juist heel weinig talent voor de toekomst hadden opgeleverd.

Het eerste probleem is natuurlijk direct dat er bij mijn weten geen gestandaardiseerd cv van Donald Trump bestaat. Ook in de verschillende talen op Wikipedia komen sterk van elkaar verschillende gegevens voor. Al  helemaal is er uiteraard geen vragenlijst waarvan ik zelf de vragen heb mogen verzinnen. Zoals ik op deze website ook meld gaat het het bij cv-lezen vooral over de vraag welke ‘negatieve’ elementen erin zitten, niet om het aantal ‘positieve’ elementen. Geen enkel los feit of feitje is doorslaggevend: het gaat altijd om het totaalbeeld. Degene met de minste als ‘negatief’ te kwalificeren elementen wordt aangenomen. Als er ook positieve elementen inzitten is dat mooi meegnomen, maar geen vereiste. Criteria zijn: intelligentie, interpersoonlijk effectiviteit en stevigheid. Voor details: verderop op deze website.

We gaan dan als eerste naar Trumps schoolopleiding. De vraag is dan het niveau van de opleiding, welk vakkenpakket hij had (breedte), hoe hoog de scores waren en binnen welke tijd hij die opleiding met succes heeft afgerond. Gegevens die niet bekend zijn (gemaakt) of door betrokkenen niet worden ingevuld of weggelaten gelden doorgaans als ‘negatieve’ elementen. Vanuit de veronderstelling: als betrokkene meent dat hij ergens iets bijzonders heeft gepresteerd, zal hij dat zeker vermelden. Een negatieve ervaring zal hij doorgaans weglaten, of anders minimaliseren of vergoelijken.

Trump ging naar de New York Military Academy (NYMA). Dat was en is een privé-school, gebaseerd op militaire principes, voor voortgezet onderwijs, en geen onderdeel van het leger. Al zullen waarschijnlijk velen die van die school afkwamen de krijgsmacht ingegaan zijn. Volgens de Nederlandse Wikipedia eindigde hij daar op 17-jarige leeftijd in de rang van kapitein. Dat was uiteraard geen echte militaire rang, maar blijkbaar een soort schoolrang waarmee je die school kon verlaten. Of dat hoog of laag was of wellicht voor iedereen gold die de school met succes had afgerond,  kon ik niet zo snel vinden. Op de website van deze school, die ik maar magertjes ingevuld vond, en in elk geval nauwelijks iets vermelde van wat ze daar nu leren, zag ik wel uitgebreide informatie over hun sportactiviteiten. Dat geldt uiteraard voor het hele Amerikaanse onderwijs. Ik heb onder andere ook nagegaan, bij duizenden jonge w.o.-ers,  of het bedrijven van topsport, individueel of in teamverband, iets bijdraagt aan de latere carrière.  Dat bleek niet het geval. Het had overigens ook geen negatief effect. Dat geldt ook voor de absolute top: we hadden diverse wereldkampioenen en Olympische medaillewinnaars bij onze sollicitanten. Het maakte allemaal niets uit. Of Donald Trump iets aan de sportactiviteiten van deze school heeft meegedaan of iets heeft bereikt, meldt niemand, maar dat is dus ook niet relevant. Wel meldt de school het belang van extracurriculaire activiteiten. Die zijn inderdaad ook volgens mijn aanpak wel van belang. Het ligt hem dan wel aan de aard van deze activiteiten. Een gewoon lidmaatschap van een (studenten)club telt nauwelijks mee, maar wel allerlei bestuursfuncties. Je moet wel goed kunnen inschatten dat die activiteiten heel verschillend van gewicht kunnen zijn. Wat die extracurriculaire activiteiten op deze school inhouden, behalve dan sport, meldt hun website niet, en ook in de levensbeschrijving van Donald Trump zijn die activiteiten niet snel en in elk geval niet door mij te vinden. In mijn methodiek is dat dus een belangrijk negatief element in zijn cv op het punt van interpersoonlijke kwaliteiten. Maar het is er nog maar eentje, dus nog lang niet doorslaggevend. Op 17-jarige leeftijd van het voorbereidend wetenschappelijk onderwijs afkomen is voor Amerikaanse begrippen normaal. Dit levert geen negatief of positief weegpunt op. Hij is dus niet uitzonderlijk slim, maar ook niet ondergemiddeld dom. Na de middelbare school verandert intelligentie niet zo veel meer. Kennis vermeerdert natuurlijk nog wel heel veel.

Na de NYMA  ging hij in augustus 1964 naar de Universiteit van Fordham in the Bronx. Aangezien hij volgens Wikipedia op 17-jarige leeftijd van NYMA kwam, moet dat dus, geboren in juli 1946,  in of tegen de zomer van 1963 zijn geweest. Er is dus een heel schooljaar onverklaard. Niemand en ook hijzelf niet geeft een uitleg wat hij toen heeft gedaan. Dat is altijd een flink negatief element. Wie een zoekplaatje van zijn cv maakt ontneemt de lezer een kans het cv te beoordelen. Aan de andere kant: wie iets te verbergen heeft, vermeldt over die periode helemaal niets. Hij is in elk geval niet in militaire dienst geweest, meldt hij zelf, want dat is in die periode voor jongens nog wel eens een overgangstijd tussen school en universiteit.

Na twee jaar stapt hij over naar de Wharton School van de Universiteit van Pennsylvania, omdat hij zich in vastgoed wilde verdiepen en dat blijkbaar bij Fordham blijkbaar niet kon. In 1968 studeerde hij af met een Bachelor in Science in de economie. Gelijkwaardig aan HBO. In het Angelsaksiche systeem kunnen er heel grote kwaliteitsverschillen zijn tussen de diverse universiteiten. Wharton stond en staat heel goed bekend, afhankelijk van het jaar altijd bij de top-10 en soms bij de top-5. Bij elkaar vier jaar doen over een bachelor, is aan de lange kant. In Nederland zou het voor economie standaard in drie jaar gebeurd moeten zijn (al haalt een zeer groot deel dat niet), maar in de V.S. is dat veel normaler, ook al komt daar uiteraard voor dat een persoon er vier of zelfs vijf jaar over doet. De door hem gekozen studie is niet razend moeilijk en hij heeft het op zijn best in een gemiddelde tijd (gegeven zijn switch halverwege) gedaan. Hij moet dus – voor een academicus – over een normaal-goed stel hersens beschikken, maar hij is zeker niet briljant. Een genie al helemaal niet. Een genie had een moeilijker studie zowel veel sneller gedaan als helemaal afgemaakt. Ook op beide universiteiten wordt helemaal niet door hem of anderen vermeld of en zo ja welke extracurriculaire activiteiten hij heeft gedaan en met dezelfde vaststelling bij de NYMA moet je nu toch wel gaan twijfelen aan zijn interpersoonlijke vaardigheden. Die zijn in elk geval niet erg hoog ontwikkeld, anders hadden we daarvan wel iets gelezen. Al tijdens zijn studie, zo begrijp ik, gaat hij werken in het bedrijf van zijn ouders dat hij in 1971 ook overneemt. Werken in een familiebedrijf maakt uiteraard dat oordelen over een daar doorgemaakte loopbaan doorgaans niet zoveel zegt over de kwaliteiten van een persoon.

Over de kwaliteit ‘stevigheid’ kun je op een cv niet zoveel zeggen. Maar deste makkelijker is dat te beoordelen in een gesprek. Vandaar dat in deze analyse de selectie op ‘stevigheid’ niet voorkomt. Omdat hij zo vaak in het nieuws is, kun je daar aan de hand van de nieuwsberichten wel iets over zeggen.

De beschikbare gegevens zijn mager voor een goed afgewogen oordeel.  Het enkele feit echter dat er zoveel niet vermeld wordt of beschikbaar is, zou mij zeer laten twijfelen, om het maar voorzichtig te zeggen, of hij wel geschikt is voor hoger management. Als hij met zijn cv tot en met 1968 in mijn tijd bij KPN had gesolliciteerd zou hij zonder meer op papier al zijn afgewezen. Daarbij moet u in acht nemen, dat we er ook altijd een dubbele check op nahielden. Velen die niet door de brief en cv-selectie heen kwamen werden toch op gesprek uitgenodigd, als een medewerker van mij vond dat dat toch moest gebeuren. Niemand wist dan – in het verdere verloop van de procedure – dat de betrokkene eigenlijk, o-p basis van de cv-slectie, niet in de selectie thuishoorde. Van honderden van deze ’twijfelgevallen’ is er niet één enkele aangenomen. In elke volgende fase vielen, en uiteindelijk soms pas in de eindelectie bij het assessment door topmanagers, ze allemaal af. Geen enkele van hen werd aangenomen. Dus ondanks het gebrek aan gegevens, houd ik het erop dat hij zelfs niet op gesprek had mogen komen.

Zaterdag 6 januari 2018.

Nog geen etmaal nadat ik wereldwijd de door mij veronderstelde internationale onderwerpen op deze pagina heb neergepend, komt er nieuws dat met dit alles geen enkele rekening heeft gehouden. Een bericht in de New York Times van vanmorgen, dat Venezuela alle zee- en luchttransport van en naar de eilanden Aruba, Bonaire en Curacao voor 72 uur heeft gestopt. Met de mogelijkheid tot ‘radicalere maatregelen’. Opmerkelijk is ten eerste dat nergens in dit artikel het woord ‘Nederland’ of een verbuiging daarvan voorkomt. Blijkbaar veronderstelt de NYT dat iedere lezer wel weet welk land bij deze eilanden hoort, of de schrijver weet het zelf ook niet. Nog opmerkelijker is dat geen enkele Nederlandse krant (althans die ik heb geraadpleegd en dat zijn er best veel) dit bericht heeft. De analyse van deze journalist is ook dat het absoluut niet zal helpen, gegeven de blijkbaar vele illegale oversteken. Ook vind ik het bijzonder dat de drie eilanden blijkbaar door Maduro / Venezuela over één kam geschoren worden. Er liggen nog veel meer eilanden voor de Venezolaanse kust, waaronder Trinidad en Tobago, maar daar is blijkbaar, althans volgens Maduro, niets mee aan de hand. Ten slotte vraag je je dan af, wat die ‘radicalere maatregelen’ dan zouden kunnen zijn. Behalve een verlenging van deze transportstop kan ik me althans geen ‘radicalere’ maatregel voorstellen dan militaire maatregelen. Zoals een blokkade of wellicht zelfs een bezetting. De belangrijkste vraag is echter: waarom meldt niemand dit nieuws in Nederland?  Maduro zou zeker niet de eerste machthebber zijn die de aandacht van zijn problemen wil afleiden door het starten van een buitenlands avontuur. De kans lijkt me erg klein dat Nederland daar iets tegen kan ondernemen, dus wat dat betreft lijkt me zo’n invasie voor hem tamelijk risicoloos.

AMERICAS

Photo

President Nicolás Maduro of Venezuela on Friday. He ordered a 72-hour shutdown of travel to and from the Caribbean islands of Aruba, Bonaire and Curaçao. CreditMiraflores Handout/European Pressphoto Agency

MEDELLÍN, Colombia — President Nicolás Maduro of Venezuela ordered a temporary shutdown of air and maritime traffic with three Caribbean neighbors on Friday, accusing smugglers there of seeking to plunder his country.

In a televised address, Mr. Maduro said he had halted all flights and ship traffic to Aruba, Bonaire and Curaçao for 72 hours. He accused the three countries of running black markets by siphoning everything from copper to food before selling the items.

“They take away gold from this country illegally, and make it legal to sell there; they take away coltan, they take away diamonds, they take away all food products,” Mr. Maduro said. “I didn’t want to take a measure like this one, but I am ready to take even more radical measures.”

The Caribbean islands, which are short distances from Venezuela’s northern coast, have long hosted black markets for Venezuelan contraband, trading everything from illegally mined minerals to narcotics. The countries, however, have become better known under Mr. Maduro’s presidency as the landing site of boats of hungry Venezuelans fleeing their country’s food shortages.

Many refugees have fled illegally, so the closure is unlikely to stop those departures. But it will cut off Venezuelans wishing to travel by air at a time when many airlines refuse to fly to the country because of safety concerns.

Continue reading the main story

Ik heb lang moeten wennen, en wie niet, aan de wel heel bijzondere stijl van de huidige Amerikaanse president Donald Trump. Aanvankelijk zag ik het eigenlijk uitsluitend als negatief en was het volgens mij een kwestie van tijd voordat hij een opvolger zou hebben. Dat zou dan hoogstwaarschijnlijk vice-president Pence zijn. Dus het leek mij verstandiger ons daarmee bezig te houden en wat die dan voor de wereld zou gaan betekenen. Maar langzaam maar zeker zijn bij de kantelen wat gaan kantelen.

Ik heb mij gevoeld zoals de Amerikaanse Democraat Dove Hikind zich heeft gevoeld: wat een malloot die Trump, die van die vele ondoordachte Tweets de wereld inzendt. Maar in een ingezonden stuk bekent hij nu (ook) dat hij van mening is veranderd. Natuurlijk bepaalt de V.S. net als elk ander land waar het zijn ambassade wil vestigen, in overeenstemming met het gastland uiteraard. Natuurlijk moeten de ayatollahs worden tegengesproken als er aanleiding voor is. Natuurlijk moet eindelijk eens Pakistan worden aangesproken op zijn dubbele gedrag: wel jarenlang heel veel geld van Amerika willen ontvangen, maar tegelijk terroristen een veilige haven bieden. Zoals Osama bin Laden of de Afghaanse Taliban. Of de Palestijnen: ook heel veel geld van de V.S. willen ontvangen, maar tegelijk niet (met ze) over vrede willen praten.

Het werd de hoogste tijd dat Amerika eens echt liet zien waar het nu voor staat en niet alles wil wegmasseren in het gedrag van anderen. Aldus deze Dove (nomen is in dit geval blijkbaar geen omen). Citaat uit zijn stuk:

Donald Trump’s first year in office may not have made America as great as it once was, nor as great as we know it can be, but foreign policy-wise, he has allowed America to show leadership and re-take a moral, pragmatic high ground. Having to suffer the embarrassment of a fountain of tweets better left untweeted is a small price to pay for such leadership.

Daar ben ik het dus mee eens. Wat niet wegneemt dat ik nog altijd liever geen Trump als president heb gehad en nog heb. Maar een Obama die alles wegmasseert zonder duidelijke standpunten te vertolken of ergens voor te willen staan, is ook niet goed voor de vrede in de wereld. Ik zeg al vele jaren: maak een keus en ga er ook voor.

Nu plaats voor twee vrouwen, voor wie ik veel respect hebt.

Dit is Nikki Haley, Amerika’s vertegenwoordiger bij de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties. Soms alleen tegen de hele wereld. Met een duidelijk woord en groot verstand. Hoed af.

Dit is Irina Tsukerman. Een Amerikaanse blogster. Met de volgende zienswijze, die de mijne had kunnen zijn.

I Don’t Do Peace

 Inspired by another thread, the thrust of which is the old trope that you make peace with enemies, not friends.

Let me make it clear: I don’t believe in making peace, and certainly, not for the sake of peace.I believe in building bridges, overcoming differences, bringing in mutual understanding, connecting through shared values, and creating valuable networks, relationships, and alliances over common issues.

I don’t believe in making pointless sacrifices for the sake of the other side agreeing not to kill you in exchange.

None of my work, nothing I do, is ever about making peace. I do not make peace with human rights violations, I do not make peace with the denial of my identity and dignity, I do not make peace with bad ideas.

I am working towards victory of life affirming values over destructive ones, and of good ideas over bad ones.

I am not a peacemaker; there’s nothing peaceful about me.

And the people who matter will respect me for my dedication to my goals and to my values and to the identity that makes me strong much more so than they will ever respect me for begging for crumbs of peace on their terms.